سیما تیرانداز: هنرمند باید با اثرش حرف بزند

«سیما تیرانداز» بازیگر و کارگردان تئاتر عنوان کرد: نمایشنامه‌ی «آخرین سه‌شنبه سال» برشی از معضلات جامعه‌ی ما را نشان می‌دهد.

به گزارش خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ «سیما تیرانداز» بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون که در فیلم‌هایی چون: «هامون»، «ماجان»، «سلفی با دموکراسی» و سریال‌های «ستایش»، «دودکش»، «دراکولا» و.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

.. نقش‌آفرینی کرده است این روزها نمایش «آخرین سه‌شنبه‌ سال» را به کارگردانی «الهام شعبانی» در تماشاخانه‌ی ایرانشهر به روی صحنه دارد. به همین بهانه خبرگزاری برنا با این بازیگر و کارگردان تئاتر گفت‌وگویی داشته است که در ادامه می‌خوانید.

*این روزها نمایش «آخرین سه‌شنبه سال» به گارگردانی «الهام شعبانی» را در تماشاخانه‌ی ایران‌شهر به روی صحنه می‌برید و با این اثر، پرونده‌ی یک مفسد اقتصادی و مسائل پیرامون آن را بازگو می‌کنید. در ابتدا کمی از این‌ نمایش برایمان بگویید. 

از نظر من یک هنرمند باید با اثرش حرف بزند بنابراین زمانی‌که نمایشنامه‌ی «آخرین سه‌شنبه سال» را خواندم متوجه شدم این نمایشنامه برشی از معضلات جامعه‌ی ما را نشان می‌دهد و حس کردم با آن می‌توانم صحبت کنم. هنرمند باید حرفش را با اثرش بزند. البته این را هم بگویم که مناسبات دوستانه با «الهام شعبانی» در روند این همکاری بی‌ثمره نبوده است. 

*این نمایش شباهتی با نمایش قبلی الهام شعبانی «بی‌چرا زندگان» دارد. به نظر می‌رسد پرداختن به مسائل اجتماعی و حضور خبرنگاران در روند قصه از دغدغه‌های ایشان است... دغدغه‌ی سیما تیرانداز در انتخاب و ساخت آثار چیست؟ 

به شخصه دوست دارم تئاترهای ایرانی را کار کنم چرا که معتقدم ما با فرهنگ خودمان آشنایی بهتری داریم. در بخش کارگردانی معمولا این رویه را دنبال می‌کنم اما اگر در جایگاه بازیگر در نمایشی حضور داشته باشم اوضاع کمی متفاوت‌تر خواهد بود. دغدغه‌ی من آثار ایرانی و اجتماعی است و اگر بخواهم یک اثر کلاسیک هم بسازم‌ سعی می‌کنم به نگاه امروزی نزدیکش کنم. البته به عقیده‌ی من نمایشنامه‌های خوب بین‌المللی هم همیشه مسائل جهان‌شمول را مطرح می‌کنند. مانند: قدرت، عشق، میل به آزادی و...  

*تاکنون بازخوردها و واکنش‌ها از این نمایش چگونه بوده است؟  

خوشبختانه مخاطبان، پیامِ نمایش ما را دریافت کرده‌اند. من همیشه نظرات داخل سایت تیوال را می‌خوانم و مدنظر قرار می‌دهم. 

*عده‌ای معتقدند یکی از مشکلات امروزه در هنرهای نمایشی عدم انطباق موضوعات تئاتر با مسائل روزِ اجتماعی است که موجب دلسردی بخشی از تماشاگران حرفه‌ای تئاتر می‌شود. از نگاه شما این موضوع یک معضل محسوب می‌شود؟ 

خیر، پرداختن به مسائل اجتماعی فقط یک گونه و بخش از تئاتر است؛ قرار نیست همیشه نمایش‌ها از این مبانی پیروی کنند. برای مثال من ترجیح می‌دهم به مسائل روز اجتماعی بپردازم و کمتر سراغ آثار کلاسیک بروم. اگر هم سراغ رمئو و ژولیت بروم با مفهوم و کارکرد امروزِ عشق به آن نگاه می‌کنم. باید بپذیریم که در کنار آثار اجتماعی، نمایش‌هایی امثال: رومئو و ژولیت در ژانر خودش مخاطب دارد و دیده می‌شود. 

*از نگاه شما فاکتورهایی که موجب کشاندن مخاطب به سالن‌های نمایش می‌شود چیست؟ 

تئاتر هم‌ مانند سینما است، اگر آثار خوب و درخوری روی صحنه برود حتما مخاطب برای تماشا به سالن‌ها می‌رود. من هرگز خودم را درگیر گونه‌های مختلف کاری نکرده‌ام و نگاهم این‌گونه است که اگر اثری در سینما، تلویزیون و تئاتر خوب باشد در آن بازی می‌کنم. اگر هم تاکنون در تلویزیون کارگردانی نکرده‌ام به این دلیل بوده است که شرایطش ایجاد نشده واگر نه چندین بار به سمت این هدف خیز برداشته‌ام. خاستگاه من تئاتر است و برای آن احترام بسیار خاصی قائل هستم، چرا که از نظر اقتصادی، تولیدی و... از دو مدیوم دیگر ضعیف‌تر است. اعتقاد دارم اگر اثری را به گونه‌ای خاص و متفاوت تولید کنید قطعا پایِ مخاطب به سالن‌ها باز خواهد شد. 

*به جز نمایش «آخرین سه‌شنبه‌ سال» که هر شب روی صحنه می‌رود مشغول چه کارها و فعالیت‌هایی هستید؟ 

این مدت سریال «نیکان» از شبکه‌ی سوم سیما را داشتم که چند روز پیش قسمت پایانی آن پخش شد. در حال حاضر مشغول بازی در سریالی برای شبکه نمایش‌خانگی هستم که به زودی خبرش رسانه‌ای خواهد شد.

خبرنگار: تبسم کشاورز

انتهای پیام/

 

آیا این خبر مفید بود؟

نتیجه بر اساس رای موافق و رای مخالف

منبع: خبرگزاری برنا

کلیدواژه: مهران مدیری سیما تیرانداز خاطره اسدی الهام شعبانی سریال دراکولا سریال نیکان آخرین سه شنبه سال سیما تیرانداز آخرین سه شنبه الهام شعبانی روی صحنه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.borna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری برنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۲۴۹۰۳۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزئیاتی جالب درباره دنیای پرزرق و برق و باشکوه بازیگری بهرام افشاری

آفتاب‌‌نیوز :

نمایش «چه کسی جوجه تیغی را کشت» به نویسندگی و کارگردانی بهرام افشاری و بازی افشاری و تینو صالحی تا ۲۱ اردیبهشت ماه در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است. این اثر نمایشی که در دور جدید اجرا‌های خود با استقبال مخاطبان روبه‌رو شده قرار است به زودی در شهر اصفهان نیز اجرا داشته باشد. محدثه واعظی پور منتقد و فعال رسانه‌ای یادداشتی درباره این اثر نمایشی نوشته و به ویژگی‌های نمایش افشاری که این روز‌ها تبدیل به ستاره پولساز سینما نیز شده، پرداخته است.

در این یادداشت آمده است:

«عشق به بازیگری و دنیای سینما، دستمایه ساخت فیلم‌های مختلف و طرح روایت‌های متنوع بوده است، این عشق سودایی که بسیاری را درگیر و مهمتر از آن سرخورده کرده، موضوع اصلی نمایش «جوجه تیغی» به کارگردانی بهرام افشاری بازیگر تئاتر و سینما بود، نمایشی که بر اساس مونولوگ پیش می‌رفت و افشاری، راوی آن، زندگی شخصی و تجربه‌های خود را با قصه و خیال در هم آمیخته و داستان جوانی شهرستانی را روایت می‌کرد که عشق به بازیگری او را به تهران و پشت صحنه سینما آورده است. اواخر دهه ۹۰، وقتی «جوجه تیغی» روی صحنه رفت، افشاری بازیگر شناخته شده تئاتر بود، اما مثل امروز در سینما محبوب، مشهور و پولساز نبود. آن‌هایی که نمایش‌های «دیابولیک: رومئو و ژولیت» (آتیلا پسیانی) یا «پاییز» (نادر برهانی مرند) و «دن کاملیو» (کوروش نریمانی) را دیده‌اند، او را به خاطر می‌آورند. بازیگر هم‌نسل نوید محمدزاده و هوتن شکیبا که حضورشان در تئاتر، مژده تولد نسلی تازه را می‌داد. بازیگرانی مستعد که تئاتر، خانه اصلی‌شان بود، اما بالاخره کشف شدند و مقابل دوربین رفتند.

افشاری، به خاطر ویژگی‌های ظاهری‌اش اغلب در نقش‌های کمدی و فضا‌های طنزآمیز روی صحنه می‌رفت، صدای خوب، قدرتش در بداهه‌گویی و انعطاف بدنی‌اش کمک می‌کرد تا برای خنداندن تماشاگر، دست به هر ترفندی بزند و بازیگر شیرینِ روی صحنه باشد. اگر چه نقش جدی‌اش در «دیابولیک: رومئو و ژولیت» نشان داد می‌تواند سیمای جوان بذله‌گو و طناز را تغییر دهد.

موفقیت «جوجه تیغی» بیش از قصه ساده‌اش، به روایت صمیمی و سرراست افشاری مربوط می‌شد. او که بر متن تسلط کامل داشت، با دستی باز، شوخی می‌کرد، از تماشاگر خنده می‌گرفت و در لحظاتی، احساسات او را درگیر می‌کرد. در فاصله اجرای «جوجه تیغی» تا «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» افشاری، در سینمای ایران چند فیلم کمدی پر سر و صدا و پرفروش بازی کرده است. او در «فسیل» (کریم امینی)، تنها یک کمدین پولساز نیست، بلکه سعی کرده به شخصیت اسی، جوان آس و پاس و ساده‌دل پایین شهری، شیرینی و ملاحت بدهد. از میان انبوه بازیگران کمدی چند سال اخیر، افشاری در «فسیل» طراوتی دارد که اگر خودش مدام آن را در سینمای تجاری خرج نکند، برای تماشاگر دوست داشتنی و تازه است.

طبیعی است که سینمای کمدی، انبوهی نقش مشابه اسی به او پیشنهاد کند، اما مقاومت در برابر دستمزد‌های وسوسه‌کننده عمر بازیگری افشاری را تضمین می‌کند. نکته‌ای که به نظر می‌رسد، یکی از دغدغه‌های شکل‌گیری «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» است. در این نمایش، افشاری، مانند «جوجه تیغی» خودش را نقد کرده و در معرض داوری قرار می‌دهد. این رویکرد جسورانه، هوش بازیگری را نشان می‌دهد که فردای حرفه‌اش را در وضعیت سرخوشانه امروز، نمی‌بیند. او در این نمایش، نقش بازیگری را بازی می‌کند که دوره طلایی حرفه‌اش را پشت سرگذاشته و در مسیری که طی کرده، گرفتاری‌های فراوانی داشته است. برای آنکه روایت ملال‌آور نشود، افشاری، بخشی از بار قصه را روی دوش همبازی‌اش تینو صالحی قرار داده است.

تعامل و بده بستان‌های آن‌ها خوب از کار درآمده و ایده ارجاع به گذشته و نمایش «جوجه تیغی» تمهید مناسبی برای رفت و برگشت‌های قصه و انرژی گرفتن از آن نمایش است. «چه کسی …» متلک‌های سیاسی و تکه‌پراکنی‌های اجتماعی بیشتری نسبت به «جوجه تیغی» دارد، اما همه جذابیت نمایش به خاطر ترسیم این بازجویی و نقد بازی قدرت نیست. «چه کسی...» باز هم درباره بازیگری است، درباره سودایی که بر خلاف تصویر پرزرق و برق و باشکوهش، می‌تواند ویران کننده باشد و برای بهرامِ نمایش «چه کسی...» این گونه بوده است. افشاری با پیش کشیدن پای شبکه‌های اجتماعی، نقض حریم خصوصی و مسائلی از این دست، جامعه را نقد و با بازیگرانی که سرنوشتشان، از این طریق، تغییر کرده همدلی می‌کند.

برای افشاری به شهادتِ «چه کسی …»، دنیای بازیگری هنوز فریبنده و جذاب است. رویا‌های او همچنان روی صحنه جان می‌گیرند و مهرش به مردم (مخاطبانش) را آنجا حس می‌کند. او در این نمایش، بیش از آنکه بخواهد نماد هنرمند یا بازیگر ممنوع‌الکار باشد (که هست)، شبیه خودش است، خودش را در مواجهه با مأموران نظارت کننده قرار داده و به جلسه بازجویی خودخواسته‌ای تن داده تا به تماشاگر یادآوری کند، ترس‌ها و تردید‌های یک ستاره، غیرقابل باور نیست.

«چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» درباره زوال دوران ستاره‌هاست، درباره ترس از مواجه شدن با جهانی که بازیگر، دیگر در آن شناخته شده و محبوب نیست. تصویری از مواجهه عقل و عشق و جهان پر اضطراب هنرمند، پس از افول جایگاهش. همان طور که «جوجه تیغی» می‌تواند بار‌ها دیده شود و روایتی درباره امروز باشد، «چه کسی …» هم این ویژگی را دارد، چرا که قصه شهرت و پایان آن رنگ تکرار و کهنگی نمی‌گیرد.

منبع: خبرگزاری مهر